दि . १६ (पीसीबी) – ही चढाई शारीरिक आणि मानसिकदृष्ट्या अत्यंत कठीण होती. उंची, तीव्र थंडी (-5°C ते -10°C) आणि खडतर भूभाग यामुळे प्रत्येक टप्प्यावर आमची कसोटी लागली. १७,००० फूट उंची ओलांडल्यानंतर ऑक्सिजनची पातळी लक्षणीयरीत्या घटली, ज्यामुळे प्रत्येक श्वास अधिक कठीण वाटू लागला. श्वास घेण्यात अडथळा, चक्कर येणे आणि डोकेदुखी यांसारखी हाय-अल्टिट्यूड सिकनेसची लक्षणे जाणवू लागली. त्यामुळे आम्हाला वारंवार विश्रांती घ्यावी लागली, पाणी पित राहावे लागले आणि चढाईचा वेग नीट नियंत्रित ठेवावा लागला.
या अडचणींवर मात करत आम्ही आमचा प्रवास पूर्ण आत्मविश्वासाने आणि मानसिक खंबीरपणाने सुरू ठेवला. या मोहिमेमध्ये मला सचिन विचारे आणि गृहिता विचारे या ठाणे (महाराष्ट्र) येथील वडील-मुलगी ट्रेकर्स जोडीसोबत ट्रेक करण्याची संधी मिळाली. त्यांच्या अनुभव, ऊर्जा आणि सातत्याने दिलेल्या प्रोत्साहनामुळे संपूर्ण ट्रेक अधिक सकारात्मक आणि प्रेरणादायी ठरला.
शिखर गाठण्याचा अंतिम टप्पा पहाटे लवकर सुरू झाला. थंडी, जोरदार वारे आणि विरळ ऑक्सिजन यामध्ये तासन्‌तास चढाई करत आम्ही शेवटी १५ ऑगस्ट – भारताचा स्वातंत्र्यदिन या दिवशी माउंट युनमच्या 20,000 फूट उंच शिखरावर पोहोचलो. शिखरावर मी भारतीय राष्ट्रध्वज अभिमानाने फडकावला – तो क्षण अत्यंत भावनिक होता, ज्यात वैयक्तिक यशाबरोबरच देशभक्तीचा सुद्धा अभिमान होता.
हिमालयातील बर्फाच्छादित पर्वतरांगांमधून उगवणारा सूर्योदय पाहणं हे एक अवर्णनीय आणि आयुष्यभर लक्षात राहणारं अनुभव होतं.
ही मोहीम मी विशेषतः महाराष्ट्र आणि भारतातील युवकांना प्रेरणा देण्यासाठी केली आहे – त्यांनी आपल्या कम्फर्ट झोनच्या बाहेर पडावं, निसर्गाशी नातं जोडलं पाहिजे आणि आपल्या स्वप्नांचा पाठपुरावा निर्धाराने केला पाहिजे. पर्वतारोहणाने मला शिस्त, संयम, धैर्य आणि चिकाटी शिकवली आहे.
ही कथा आपल्या प्रतिष्ठित माध्यमामार्फत प्रसिद्ध झाली, तर मला अत्यंत आनंद आणि अभिमान वाटेल. ही कथा धैर्य, निर्धार आणि देशप्रेमाचा संदेश अधिकाधिक लोकांपर्यंत पोहोचवेल, अशी अपेक्षा आहे.
